Εν αρχή ήν ο Λόγος...

There was Eru, the One, who in Arda is called Iluvatar; and he

made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought,

and they were with him before aught else was made. And he spoke to

them, propounding to them themes of music; and they sang before him,

and he was glad. But for a long while they sang only each alone, or but

few together, while the rest hearkened; for each comprehended only that

part of me mind of Il ̇vatar from which he came, and in the understanding

of their brethren they grew but slowly. Yet ever as they listened they came

to deeper understanding, and increased in unison and harmony

 Έτσι ξεκίνησαν λοιπόν όλα. Ο Έρου, ο Ένας, έφτιαξε τους Άινουρ (κάτι σαν τους αγγέλους της χριστιανικής θρησκείας), οι οποίοι ήταν τέκνα της σκέψης του. Και τους μίλησε και τους ζήτησε να αρχίσουν τα τραγουδάνε. Και καθώς τραγουδούσαν ο Έρου τους άλλαζε το τραγούδι και αποκτούσαν όλο και περισσότερη αρμονία αναμεταξύ τους. Long story short, όπως και στην χριστιανική θρησκεία (Τα έργα του Τόλκιν ήταν βαθιά θρησκευτικά, αν και τα επιμελούταν συνεχώς για να μην είναι αυτό πολύ φανερό αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους), ένας από τους Άινουρ, ο Μέλκορ, ο πιο δυνατός και σεβάσμιος ανάμεσα στους Άινουρ, άρχισε να αλλάζει το τραγούδι και να αυτοσχεδιάζει λόγω του εγωισμού και της μεγαλομανίας του.

Then Iluvatar spoke, and he said: Mighty are the Ainur, and

mightiest among them is Melkor; but that he may know, and all the Ainur,

that I am Il ̇vatar, those things that ye have sung, I will show them forth,

that ye may see what ye have done. And thou, Melkor, shalt see that no

theme may be played that hath not its uttermost source in me, nor can

any alter the music in my despite. For he that attempteth this shall prove

but mine instrument in the devising of things more wonderful, which he

himself hath not imagined.

Και με αυτά τα λόγια ο Έρου τους έδειξε ένα μεγάλο όραμα, το αποτέλεσμα της μουσικής τους, η οποία έμελλε να κατασκευάσει την Εα, της Άρντα, την γη και τον κόσμο της Μέσης Γης.
  

...and they saw a new World made visible before them, and it was globed amid the Void, and it was sustained therein,but was not of it. And as they looked and wondered this World began to unfold its history, and it seemed to them that it lived and grew

Kαι μέσα σε αυτό τον κόσμο είδαν ζωντανά πλάσματα, τα παιδιά του Ιλούβαταρ, τα Ξωτικά και τους Ανθρώπους, τα οποία φτιάχτηκαν απευθείας από τον Έρου και κανένας από τους Άινουρ δε πήρε μέρος στη δημιουργία τους παρά μόνο ο Ένας.

But the other Ainur looked upon this habitation set within the vast

spaces of the World, which the Elves call Arda, the Earth; and their hearts

rejoiced in light, and their eyes beholding many colours were filled with

gladness

Και ο Έρου που τους είδε να χαίρονται και να είναι ευτυχισμένοι με το όραμα, του έδωσε σάρκα και οστά με τα λόγια του και έβαλε την Ιερή, Άφθαρτη και Διαρκής Φωτιά στην μέση της Έα, στην καρδιά του κόσμου, για να γεννηθεί ο κόσμος.

...and those of you that will may go

down into it. And suddenly the Ainur saw afar off a light, as it were a

cloud with a living heart of flame; and they knew that this was no vision

only, but that Il ̇vatar had made a new thing: E‰, the World that Is

Έτσι ορισμένοι από τους Άινουρ, κατέβηκαν στον καινούριο κόσμο και τους ονόμασαν Βάλαρ (Οι Δυνάμεις του Κόσμου). Όταν έφτασαν όμως είδαν τη Γη γυμνή και σε καμία περίπτωση δεν ήταν όπως στο όραμα του Έρου. Eίχαν φτάσει στην Αρχή του Χρόνου και κατάλαβαν ότι όλα όσα τους έδειξε ο Έρου ήταν προμηνύματα και κομμάτια του Μέλλοντος. Η δουλειά τους, η μοίρα τους, ήταν να ετοιμάσουν την Γη έτσι ώστε να τη βρουν έτοιμη τα παιδιά του Ιλούβαταρ όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου για να ξυπνήσουν. Ο Μέλκορ όμως βλέποντας την ομορφιά αλλά και την πολύ μεγάλη πιθανότητα που είχε αυτή η Γη να τελειοποιηθεί, προσπάθησε να την ονομάσει κτήμα του.

But Manwe was the brother of Melkor in the mind of Iluvatar, and

he was the chief instrument of the second theme that Iluvatar had raised

up against the discord of Melkor; and he called unto himself many spirits

both greater and less, and they came down into the fields of Arda and

aided Manwe, lest Melkor should hinder the fulfilment of their labour for

ever, and Earth should wither ere it flowered. And Manwe said unto Melkor:

This kingdom thou shalt not take for thine own, wrongfully, for many

others have laboured here do less than thou.í And there was strife between

Melkor and the other Valar; and for that time Melkor withdrew and departed

to other regions and did there what he would; but he did not put the

desire of the Kingdom of Arda from his heart.

Kαι έτσι ξεκίνησε ο μεγάλος πόλεμος μεταξύ των Βάλαρ και του Μέλκορ για την κυριαρχία στην Άρντα.

...and they built lands and Melkor destroyed them; valleys they delved and

Melkor raised them up; mountains they carved and Melkor threw them

down; seas they hollowed and Melkor spilled them; and naught might

have peace or come to lasting growth, for as surely as the Valar began a

labour so would Melkor undo it or corrupt it. And yet their labour was not

all in vain; and though nowhere and in no work was their will and purpose

wholly fulfilled, and all things were in hue and shape other than the Valar

had at first intended, slowly nonetheless the Earth was fashioned and

made firm.

Kάπως έτσι πλάστηκε ο κόσμος της Μέσης Γης μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά του Ιλούβαταρ.

Mithrandir

Σημείωση 1: Τα κομμάτια από το βιβλίο θα είναι πάντοτε σε κίτρινο χρώμα για να κάνουν αντίθεση με το κόκκινο του φόντου και να διαβάζονται εύκολα καθώς και να ξεχωρίζουν από τα σχόλια μου.

Σημείωση 2: Το επόμενο άρθρο θα έχει να κάνει με τους Βάλαρ και τους Μάιαρ.

Περί τέχνης ο λόγος...

“Fantasy is escapist, and that is its glory. If a soldier is imprisoned by the enemy, don't we consider it his duty to escape?. . .If we value the freedom of mind and soul, if we're partisans of liberty, then it's our plain duty to escape, and to take as many people with us as we can!”- J.R.R. Tolkien

Ένα από τα μεγάλα και προφανώς αναπάντητα ερωτήματα της φιλοσοφίας, το οποίο είναι από τα πρώτα με τα οποία καταπιάνεται ένας που σπουδάζει φιλοσοφία είναι το εξής: "Άν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν είναι κανείς να το ακούσει γύρω, κάνει θόρυβο;" Έτσι λοιπόν, όπως και το δέντρο, ένα λογοτεχνικό έργο που γράφεται και δεν το διαβάζει κανένας, έχει νόημα; Η απάντηση είναι σχετική. Κάποιος θα έλεγε πως έχει το νόημα που προσπάθησε να εξωτερικεύσει ο συγγραφέας του. Είναι όμως αυτό το νόημα καθολικό; Δηλαδή για έναν αναγνώστη του στην άλλη άκρη της γής, το διάβασμα αυτού του βιβλίου θα έκανε την ίδια εντύπωση και θα εξήγαγε το ίδιο νόημα με τον συγγραφέα; Προφανώς όχι. Η λογοτεχνία, όπως και η φύση, έχει το σχήμα που της δίνουμε εμείς. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει διαφορετικά ένα λογοτεχνικό έργο και αυτή είναι η μαγεία του έργου. Δυστυχώς, σήμερα δίνεται περισσότερο αξία στο νόημα που ήθελε να προσδώσει ο συγγραφέας στο κείμενο ή στο ποίημα... Για μένα αυτό είναι η στυγνή δολοφονία της λογοτεχνίας.

Το απόφθεγμα στην αρχή του post είναι ένα από τα λίγα που με έχουν κάνει να κοιτάξω προς τα μέσα και να εξερευνήσω κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής μου. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου λέει το ρητό και θα συμφωνήσω απόλυτα, ή μάλλον θα αντικαταστούσα μόνο την λέξη ψυχή με τη λέξη μυαλό.

Το μυαλό είναι η κορώνα της βασιλικής μας ιδιότητας. Έχει την ικανότητα να σκέφτεται, να αρέσκεται, να αγαπά, να ενθαρρύνει και να αποθαρρύνει, να μας ταξιδεύει.

Βέβαια μόνο του δεν μπορεί να κάνει τίποτα από αυτά. Γι'αυτό βασίζεται σε κάτι άλλο. Σε κάτι που θα το ερεθίσει, που θα του δώσει μια δυνατή σπρωξιά  για να κυλήσει στην κατηφόρα της σκέψης. Αυτό το κάτι είναι η καρδιά, το μάτι, το αυτί, η μύτη, η γλώσσα, τα χέρια του. Όπως προσέξατε πρόσθεσα ακόμα μια αίσθηση, η έκτη αίσθηση, η "ανεξήγητη". Αυτή που ναι μεν υπάρχει, αλλά δεν μπορέσαμε και ούτε θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τη φύση της.

Πίσω στα δικά μας όμως. Ένα ωραίο, καλογραμμένο βιβλίο φαντασίας, γεμάτο πολυδιάστατους ήρωες ποτισμένους με κάθε ηθική αξία και κάθε ιδανικό σε χώρες που από δυστοπίες εξελίσσονται σε ουτοπίες είναι ένα από τα πράγματα που πάντα μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Όπως κάποιος μπορεί και να καταλάβει από την φωτό προφίλ μου και το nickname είμαι τεράστιος λάτρης του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και γενικά οτιδήποτε έχει γραφτεί από το χέρι του μεγαλύτερου και πιο πετυχημένου (για μένα) συγγραφέα.

Με αυτό τον αφορισμό ο Tolkien ξεδιπλώνει όλη την αιτία της ύπαρξης της φαντασίας, που βασιλεύει στα βιβλία του και στα βιβλία του Lewis, της Rowling, του Pratchett, του Martin, του Paolini, του Riordan, του Salvatore και του Alexander. Η φαντασία έχει ως στόχο της την ΑΠΟΔΡΑΣΗ!

Απόδραση από κάθε τι που μας κουράζει, κάθε τι που μας κάνει να αγανακτούμε, κάθε τι που μας κοιτάζει και η παγερή του ματιά μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι γεμάτος παράδοξα, αβεβαιότητα, ρίσκο, πόνο και στεναχώρια. Αυτό ήθελε να μας περάσει ο Tolkien και το κατάφερε φτιάχνοντας τον μυθικό κόσμο της Μέσης Γης (που και αυτή είναι βασισμένη στην πραγματική γη, ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση). Αυτό ήθελε να μας περάσει η Rowling που γέμισε τη ζωή μας με πραγματική μαγεία και έκανε ακόμα και άτομα 30 και 40 χρονών να περιμένουν το γράμμα για το Hogwarts. Αυτό ήθελε να περάσει ο Lewis και κάθε αναγνώστης του έψαχνε τις ντουλάπες του μπας και βρει την πολυπόθητη είσοδο στη Νάρνια...

Δεν είναι κακό να ονειροπολούμε. Το θέμα δεν είναι να ζήσουμε τη ζωή μας με κάτω τη μπάλα και πατώντας σταθερά στη γη. Το θέμα είναι να έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ είτε μέσω των χαρακτήρων των βιβλίων ή των βιντεοπαιχνιδιώ ή της μουσικής κλπ κλπ. Υπάρχει κάτι που να ομορφαίνει και να δίνει σημασία στη ζωή πιο πολύ από αυτό; I think not.

Η Φύση είναι ομορφιά και δίνει νόημα στη ζωή. Το ίδιο όμως και η Τέχνη.

Mithrandir

Η νύχτα απελευθερώνει...

Η ομορφιά της νύχτας.

Και τί άλλο μπορούμε να κάνουμε τη νύχτα από το να υπερβάλλουμε; Η νύχτη είναι η υπερβολή η ίδια. Η στιγμή που κοιτάς τον Θεό στα μάτια και του λες "Οι μέρες περνάνε αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ και το ευχαριστιέμαι.ΖΩ!" Μπορεί να σε κάνει τίποτα πιο ζωντανό από τη νύχτα; Ξυπνάει τα πάθη σου. Τα βασικότερα ένστικτα σου βασανίζουν την συνείδηση και το μυαλό.

Πάντα ένιωθα πολύ πιο όμορφα μέσα στη νύχτα απ'ότι κάτω από τον ήλιο. Η νύχτα είναι γεμάτη από τις αμαρτίες σου. Δε σε κοροιδεύει. Δε σου επιβάλει την σοβαροφάνεια. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις. Να το παρακάνεις ρε παιδί μου!

Οι μεγαλύτερες αγάπες έχουν ανθίσει μέσα στην μυστική φύση της νύχτας. Πόσα κρεβάτια στον κόσμο γέμισαν ιδρώτα και ντροπή κάτω από τα άγρυπνα μάτια του φεγγαριού; Ο έρωτας ανθίζει και την ημέρα. Τη νύχτα όμως γίνεται θηρίο. Ψηλώνει, θεριεύει. Τα ζευγαράκια στις γωνιές και τα σκοτεινά σοκάκια της πόλης είναι σαν να συμμετέχουν σε μια μεγάλη ιεροτελεστία. Όλα τους. Η γιορτή ξεκινάει και κρατάει μέχρι το πρωί.

Mithrandir

Τα πάντα αλλάζουν...

Αναλωσιμότητα. Η μάλλον η αποδοχή αυτής της ιδέας.

Όλα είναι αναλώσιμα.
Και δε μιλάω μόνο για το γάλα στο ψυγείο ή την κονσέρβα στο ράφι.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αναλώσιμες.
Η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη.
Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους είναι αναλώσιμη.
Η εξωτερική εμφάνιση είναι αναλώσιμη.
Όλα ξεφτύνουν με τον καιρό.

Η φύση ποτέ δεν είχε ως πρόθεση την αναλωσιμότητα. Η φύση στοχεύει σε πράγματα διαρκή, αέναα, αιώνια. Αποτελείται από καθολικές και μοναδικές αλήθειες. Τα μήλα από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα πέφτουν προς τα κάτω. Δεν αιωρούνται. Δεν εκτινάζονται. Δεν άλλαξε τίποτα.

Ο Αριστοτέλης από την άλλη πίστευε ότι η φυσική διαδικασία είναι η ίδια για όλα τα πράγματα σ'αυτό τον κόσμο. Γέννηση-Αύξηση-Τελείωση-Παρακμή-Φθορά.

Τι ισχύει λοιπόν; Η δικιά μου άποψη είναι πιο κοντά στην αέναη διατήρηση των φυσικών πραγμάτων. Ο άνθρωπος αναλώνεται, ναι. Η ψυχή του όμως όχι. Τη στιγμή που θα αφήσει την τελευταία του ανθρώπινη πνοή, θα περάσει σε μια διαφορετική, αιθέρια και υπερούσια κατάσταση στην οποία θα αναγνωρίσει τον εαυτό του. Η σάρκα που έκρυβε όλα τα ένοχα του μυστικά, όλες τις καταπιεσμένες του αλήθειες θα έχει λιώσει, ξεφτύσει και κατακερματιστεί. Εκεί η γύμνια μας θα γίνει το μεγαλύτερο μας όπλο.

Όσο για τις ανθρώπινες-φυσικές αξίες όπως η εμπιστοσύνη και οι φιλικές και ερωτικές σχέσεις ισχύει μεν το ότι είναι αναλώσιμες, αλλά όχι επειδή έχουν μια a priori ημερομηνία λήξης. Μια ανθρώπινη σχέση πχ. βασισμένη στο σεβασμό, την ειλικρίνια και την εμπιστοσύνη, τεχνικά μιλώντας, μπορεί να διατηρηθεί για ΠΑΝΤΑ. Υπό τις κατάλληλες προυποθέσεις. Αυτό όμως που τις κάνει αναλώσιμες είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Στα πράγματα που πρέπει να δείξει το μεγαλείο της δημιουργίας του, εκεί που πρέπει να δείξει ότι ΟΝΤΩΣ είναι φτιαγμένος κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν του Θεού, εκεί είναι που τα χαλάει όλα.

Γιατί; Δε θα μάθουμε ποτέ.

Υ.Γ: Μια ανθρώπινη σχέση που έχει ξεπεράσει το "σαρκικό" επίπεδο και έχει κατακτήσει το πνευματικό και αιώνιο δεν έχει να φοβάται τίποτα. Για μια τέτοια σχέση η αναλωσιμότητα δεν είναι παρά μια άσχημη και κακόηχη λέξη σε ένα ξεχασμένο λεξικό.

Mithrandir

Η ζωή μετά...

Από τη στιγμή που τακτοποίησα όλες μου τις υποχρεώσεις στην alma mater μου, ήρθε η στιγμή και για μένα να παραδωθώ ολόψυχα στο μεθυστικό πνεύμα του καλοκαιρινού ήλιου και της θάλασσας.

Ένα στοίχημα για μένα είναι να κάνω αυτό που έκανα και παλιά. Να ξυπνάω στις 7 η ώρα και να κάνω ένα brisk constitutional (έναν όμορφο και χαλαρωτικό περίπατο στους δρόμους της πόλης). Τα φύλλα του πλατάνου 500 μέτρα από το σπίτι μου, δίπλα στην εκκλησία, ήτανε πάντα ένας πολύ μεγάλος σύμμαχος ενάντια στις ακτίνες του πατέρα των αστεριών. Όταν κάνεις ένα βήμα πιο κοντά του νιώθεις την ασφάλεια και την δροσιά του. Τα δέντρα είναι το air-conditioner της φύσης. Ψέματα είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να διατηρεί σταθερή την μεσότητα ανάμεσα στο κάθετι; Προφανώς και κάτι τέτοιο πηγάζει από τη φύση. Τα δέντρα και ο ήλιος είναι οι αιώνιοι αντίπαλοι. Όπως ο τριαδικός Θεός και ο Διάβολος. Όπως η φύση του ανθρώπου και οι επιθυμίες του.

Πριν ξεκινήσω για τον περίπατο, επιβάλλεται να κάτσω λίγο στο μπαλκόνι και να προσέξω την κροκόπεπλη αυγή. Τι καλύτερο από το να σε γεμίσει για όλη την ολόκληρη μέρα το πορτοκαλί της ανατολής; Είναι η αίσθηση που σου δίνει μια ελκυστική γυναίκα, ένα χαριτωμένο μωρό, μια στοργική μητέρα... Η αίσθηση είναι κοινή παντού. Η ομορφιά είναι καθολικό χαρακτηριστικό, δεν αλλάζει ανάλογα το φύλο, την κατάσταση ή την ψυχή.

Ε λοιπόν ναι! Το πήρα απόφαση.

Mithrandir

Τόσο λίγος χρόνος...

Μια νέα ανανεωμένη σχέση με τα βιβλία.

Δεν πρόκειται να πάρω ποτέ διαζύγιο μαζί τους. Με τα βιβλία δεν κάνεις ποτέ λάθος. Πάντα φανταζόμουν, μαζί με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, πως ο Παράδεισος θα ήταν ένα είδος βιβλιοθήκης.

"Η βιβλιοθήκη σου ας είναι το μεγαλύτερο σου καταφύγιο. Οι κίτρινες σελίδες του ξεθωριασμένου αντίτυπου ας είναι ο οδηγός σου. Ο συνομιλητής σου. Η τροφή σου." Έτσι έλεγα μέσα μου. Και ήξερα οτι είναι αλήθεια.

Τα βιβλία προσφέρουν κάτι που λίγα πράγματα στον κόσμο μπορούν να κοντράρουν. Όταν στον κόσμο σου όλα καταστρέφονται, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Να φύγεις, ναι! Η πόρτα είναι η αυτοκτονία. Τα βιβλία είναι το παράθυρο. Πιο έντονο, πιο επαναστατικό, πιο δυνατό το να σπάσεις το τζάμι και να πηδήξεις έξω. Μπορούν να σου δώσουν την απόδραση που περιμένεις χωρίς αίματα, σχοινιά και δηλητήρια.

Οι χιλιάδες χαρακτήρες (είτε με σάρκα και οστά είτε οι χαρακτήρες πάνω στο χαρτί) που κοσμούν όλες τις σελίδες του κόσμου είναι οι σύντροφοι σου. Διαλέγεις να διαβάσεις γιατί θέλεις, επιδιώκεις, λαχταράς, ποθείς αυτή τη σχέση την αυθεντική, την σχέση της δημιουργίας. Η αίσθηση που σου δίνει το βιβλίο δεν συγκρίνεται με την αγωνία του φιλμ ή την ανατριχίλα της ωραίας μουσικής. Αυτό που σου χαρίζει είναι η συμμετοχή. Η συμμετοχή σε κόσμους καινούριους, καλοστολισμένους, ονειρικούς σε εποχές αξίας, τιμής, νοσταλγίας. Από τόπους με βρώμικα πεζοδρόμια γεμάτα σκουπίδια και σάλιο σε μαγικά βασίλεια με ήρωες, πριγκίπησσες με μακριά, ξανθά μαλλιά και ωραία μπλε φορέματα κεντημένα με τον ιδρώτα της τελευταίας παραμάνας. Η φαντασία είναι το μαγικό σου χαλί.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα κομμάτι από τον "Φύλακα στη Σίκαλη" του Σάλιντζερ. "Αυτό που πραγματικά με τρελαίνει είναι ένα βιβλίο που, όταν το τελειώσεις, εύχεσαι ο συγγραφέας που το έγραψε να ήταν ένας καταπληκτικός σου φίλος, τον οποίο μπορούσες να τον καλέσεις στο τηλέφωνο όποτε ήθελες. Αυτό δε συμβαίνει πολλές φορές, όμως. "

Τα φιλοσοφικά σε κάνουν να σκέφτεσαι. Τα ιστορικά σε θλίβουν. Οι βιογραφίες σε εμπνέουν. Τα πολιτικά σε ξυπνάνε. Τα ψυχολογικά σε τρομάζουν.Τα λογοτεχνικά όμως σου δίνουν τα πάντα.

Κάθομαι ξαπλωμένος στον καναπέ και αποφασίζω σαν ψευτο-Βυρωνικός ήρωας να ενδώσω ολοκληρωτικά στα ένστικτα μου. Ανοίγω το βιβλίο ήρεμα ήρεμα στην σελίδα που το είχα αφήσει. Από εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι τίποτα παρακάτω...

Ένα δωμάτιο χωρίς βιβλία είναι σαν ένα σώμα χωρίς ψυχή. - Κικέρωνας

Mithrandir

The Force is strong with this one...

Kυριακή 9 Ιουνίου 2013. Ξημερώνει και με βρίσκει στον υπολογιστή να επανέρχομαι σε μια αγαπημένη συνήθεια που είχα πολύ καιρό ξεχασμένη.

Το blogging άλλωστε δεν είναι χόμπυ.
Bloggάρεις όταν έχεις ανάγκη να bloggάρεις.
Είναι περισσότερο πνευματική πανάκεα παρά ένα ξεκούραστο άθλημα.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από την ανάγκη;

Τόσο καιρό που έλειψα είχα τόσες καινούριες εμπειρίες, τόσες καινούριες ιδέες, τόσα καινούρια πράγματα για να μιλήσω και να μοιραστώ και όμως δεν είχα τον παραμικρό λόγο να το κάνω.
Μπορώ να πω πως είμαι σε μια σημαντική περίοδο της ζωής μου ( "era" όπως λένε και οι Εγγλέζοι, και όπως θα την χαρακτήριζε η Κόρτνει Κοξ ) η οποία με γεμίζει από κάθε άποψη. Πνευματικά και συναισθηματικά βρίσκομαι στους Νήσους των Μακάρων και στο Άμαν της Μέσης Γης, έτοιμος να γευτώ την ατέλειωτη και αναλλοίωτη εφορία της αιώνιας ζωής.

 Έβαλα κάποιους στόχους τα δύο χρόνια που πέρασαν.

Η ανάπτυξη μιας ζωοδόχου σχέσης με την Φύση ήταν κάτι παραπάνω από ανάγκη. Για να αποκτήσω μια αυθεντική σχέση με τον δημιουργό της ύπαρξης και τον ευεργέτη της ζωής έπρεπε πρώτα να περάσω από τους κήπους του και να ποτίσω τα δεντρύλλια του. Η Φύση είναι το ζωντανό ένδυμα του Θεού έγραφε ο Ralph Waldo Emerson. Πόσο ζωντανό μπορεί να είναι, θα μου πείτε, μέσα στην πόλη; Πώς γίνεται να υμνήσεις την φύση μέσα από τόπους που σου υπενθυμίζουν τον βιασμό και την κακοποίηση της; Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι την ευχέρεια να γίνουμε δεύτεροι Thoreau, να ζήσουμε στην γυμνή και ακτινοβόλα σκέπη της ύπαρξης με τα απολύτως απαραίτητα και τον ήλιο να ξεδιψάει το σκοτάδι στην ψυχή μας. Μπορεί και να μην θέλουμε. Μπορεί η σήψη να έχει φτάσει τόσο κοντά στην καρδιά μας που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά από το σούπερμάρκετ, τον κινηματογράφο, τις βιτρίνες και την ματαιοδοξία που ενέχει η πόλη. Δεν το πιστεύω όμως. Η αρετή βρίσκεται στη μεσότητα έλεγε ο Αριστοτέλης. Ούτε η φύση του ανθρώπου έχει εκτροχιαστεί τόσο αλλά ούτε χρειάζεται να ζήσει στις λίμνες και να γλύφει τους βατράχους για λίγες στιγμές ευτυχίας. Όχι. Ο άνθρωπος μπορεί να θαυμάσει τον ουρανό ακόμα και κάτω από το φρεάτιο του υπονόμου. Ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές του μπορεί να βλέπει τα αστέρια να λάμπουν και να του υπενθυμίζουν ότι, αν και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, είναι πάντα μια ματιά μακριά να του ομορφαίνουν την νύχτα. Τι διαφορά έχει όταν το "μανίκι" του Θεού, ο άνθρωπος, κομμάτι της φύσης και της βουλής του, βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τους "γιακάδες" του, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα αστέρια, τον λευκό και φρέσκο αέρα; Καμιά. Η Φύση αντέχει. Αντέχει βιασμούς και δολοφονίες. Την αυθεντικότητα και την ελευθερία της δεν θα μπορέσει κανείς να την παραβιάσει. Ευτυχώς σε μένα και σε σένα, ΔΕ θα λείψει.

Mithrandir